Jak to wszystko wygląda na zachodzie?

Przed 3 rundą Mistrzostw Kanady poznałem chłopaków z USA; Shea Doherty z Texasu i Shane Rhode z Minnesoty.  Chłopaki nic nie robią tylko jeżdżą na motorach. Zaczęli jeździć w wieku 3 lat. Jeden skończył edukację jak miał 9-10 lat drugi jak miał 15 (szkoła przez Internet). Poznali się w zimie na torach w Californii 6 lat temu, od tamtej pory razem mieszkają u rodziców Shea w Texasie i teraz mają po 18-19 lat. To co robią w Polsce to się nazywa zawód- „Syn” tutaj „Motocross”.

Motocross jest na dużo wyższym poziomie w USA więc próbują szczęścia w Kanadzie. Raz uda im się załapać do pierwszej 40 stki i starują a czasem tylko oglądają. W podróży są już ponad dwa miesiące, (z czego tydzień u mnie w domu) przejechali  16 000 km, mieszkają w Sprinterze i ciągną za sobą dużą przyczepę z całym ekwipunkiem. Po zawodach w przyszłym tygodniu będzie3 tygodniowa przerwa więc wracają do domu- 20 godzin jazdy.

Jeśli chodzi o serwis motocykli to umieją zmieć olej, umyć filtr powietrza, naciągnąć łańcuch. Do zmiany opon już ktoś jest potrzebny. Po ciężkiej nocy, rano z wciąż wydychanymi procentami zostałem obudzony do zmiany opony bo za 2h pierwszy trening. Dzięki Shea 😛
Przygotowanie do jazdy w USA już jest troszkę inne niż w PL czy Kanadzie:
Kilku godzinna sesja z trenerem w USA to $20, tam już nie trenują poprawnego przejechania zakrętu. Tam trenują jak wygrać zakręt idąc po zewnętrznej, albo jak zablokować w zakręcie po wewnętrznej. Trenują atakowanie przedniego lub tylnego koła. Czy to są zawodnicy PRO? Nie to tacy sami amatorzy jak ludzie startujący w Mistrzostwach Strefy, w Mistrzostwach Lubelszczyzny czy Pucharze 4 Torów. Jednak filmiki z jazdy chłopaków z Californi nie odbiegają od Moto the Movie czy Kickstart, tylko nie są tak popularne.

Podobnie robi przyjaciel Adama- Connor Capelle. Poznali się w wieku 9 lat w żółtym School Bus’się pierwszego dnia po przeprowadzce Adama. Obaj miel kurtki motocyklowe; Adam Kawasaki a Connor Yamaha.
-Do you have dirtbike??- zapytał Conor
– O fuck yeah! powiedział Adam.
– So we are buddies now! I tak ich przyjaźń trwa do dzisiaj.
Connor pracuje cały rok, odkłada pieniądze i przez prawie 2 miesiące jeździ z zawodów na zawody próbując załapać się na Mistrzostwa, staruje tylko w West Coast. Seria już się skończyła, Connor startował w 4 rundach i ani razu nie udało mu się załapać. Jest jeszcze dwa dni u mnie w domu i jedzie na ostatnie zawody- Amatorskie Mistrzostwa Canady tam wystartuje w klasie MX1 i MX2.
-„Connor, what is your plan for next year??”
-„Canadian Nationals!”- odpowiada z uśmiechem

W Piątek wieczorem wszyscy przyjeżdżamy na tor do Edmonton na Mistrzostwach Kanady. Obiekt posiada dwa parkingi dla zawodników- jeden to strefa PRO, gdzie, żeby wjechać musisz być w pierwszej 20stce albo wykupić coś w styli kadencji zawodnika PRO na cały rok za 1500 $. W tym roku w Mistrzostwach Kanady jedzie młodszy brat Ryana- Tyler Villopoto oraz Brett Metcalfe.  Wszędzie ogromne Factory Teamy, modyfikowane motocykle, cały szereg ludzi do obsługi jednego zawodnika  oraz kilka namiotów prywatnych zawodników. Chłopaki z Texasu  wybierają parking Amatorów gdzie parkuje Adam i Connor oraz Kyle 313(?@!).  Mówią, że w strefie Amatorów jest luźna atmosfera bo tam to wszyscy są zadufani w sobie.
Cały kompleks posiada tor do MX, flat track, tor do rozwalania samochodów, gdzie wygrywa jeżdżący samochód, tor drifftingowy i tor na ¼ mili. Zabraliśmy kilka piw i poszliśmy oglądać Piątkową ¼ Mila, czyli takie nocne wyścigi na legalu. Były motocykle, quady, sportowe samochody, ekskluzywne i wyścigowe. Ci co nie startowali następnego dnia w MX zostali do końca, czyli 1 w nocy… a potem przenieśli się dalej.

W sobotę były Mistrzostwa Okręgu, mój motocykl jest wciąż zepsuty więc nie startowałem. W Niedzielę były Mistrzostwa Kanady.
Mechanicy z plecakami z zapasowymi częściami, stały kontakt z całą obsługą Teamu, zapasowe koła i wydechy, druga para gogli i rękawiczek, parasol nad głową zawodnika… Tak ok 25 zawodników. Pozostała 15 to prywatni zawodnicy albo chłopaki z klasy Intermidiate, którym udało się zakwalifikować, w tym też Shane i Shea.

Na tych zawodach byłem mechanikiem chłopaka, który załapał się na 5tej pozycji.
Była to dla mnie taka zajawka, że zrobiłem sobie nawet zdjęcie z mechanikiem Politelli’ego, który prowadzi w MX2.
-My I take a picture with you?
-With me? No with my rider?
-No, with you.
-OOOhh Fuck yeah!

Dla niego walka o pieniądze jakie wygra zawodnik a dla mnie mega przygoda.

Start 2 Biegu. Idąc do strefy mechaników piszę na tablicy „It is yours!”  wskazując pierwszy zakręt. Kyle kiwnął głową.
Wchodzę na skok, żeby dokładnie widzieć pierwszy zakręt. Bramka opada a mój zawodnik jedzie pierwszy , i zgarnia 200 dolarów za HOLESHOT. Skaczę i krzyczę z radość na szczęście odgłos motocykli zagłuszył mnie.

1,2,….3 JEST! Piszę na tablicy „trójkę” i „PUSH” wychylam tablicę, widzę jak Kyle to czyta przed zakrętem. Przez cały wyścig 1,2,3…..4, JEST!  I piszę „czwórkę” jakieś motywujące hasło i kibicuję z całych sił. Emocje miałem większe niż on jadąc na tym motorze. Kyle walczy o podium wśród najszybszych zawodników Kanady, którzy za rok będą się ścigać w USA. Politelli  jadąc na 5 miejscu wywrócił się na jednym z zakrętów  i spadł na 10 miejsce. Nagle przychodzi Metcalfe i dopinguje zawodnika Kawasaki. Powiem wam, że to takie dość fajne uczucie jak „Twój” zawodnik jedzie w pierwszej czwórce najszybszych w pełni Factory zawodników  a przeciwnikiem w pitstopie jest Monster Energy Kawasaki, które znam z TV.
Kyle utrzymał 4tą pozycję awansując na 5te miejsce w klasyfikacji generalnej.

Jako dziecko oglądałem „Canadian Motocross” o 20.00 na kanale Extreme Sports. Wtedy wygrywał Roy na Hondzie ( w Team’ie Blackfoot Motosports- sklep w którym obecnie pracuję).
Poziom jazdy jest niższy niż w USA ale przygotowanie i organizacja zawodów taka sama. Nawet nie myślałem, że uda mi się kiedyś obejrzeć zawody na żywo. Jednak ja byłem w centrum tych zawodów.  Udało mi się być mechanikiem zawodnika z pierwszej 5tki gdzie są prawdziwe Factory Teamy a motocykle nie mają nić wspólnego z seryjnym motocyklem poza wyglądem.

W potwierdzenie, że cała artykuł jest prawdziwy, w następnym poście opiszę kto to jest Kyle Swanson i jaka jest jego historia.

Autorem jest Janek Folga, który po kilku latach ścigania się w Polsce postanowił realizować swoje marzenia kupił bilet w jedną stronę do Kanady, gdzie trenuje i pracuje w jednym ze sklepów motocyklowych.